از یک سردرگمی مزمن در رنجیم. آمریکا انگشتش را به نشانه تروریست بودن به سمت ایران نشانه می رود. رژیمی که مطمئنانا هرچه بخواهد خیر من و امثال من را نمی خواهد. از دیگر سو موضع گیری حکومت ایران که اصولا اصولی را قبول ندارد و طی این دو سال گذشته روز به روز و ساعت به ساعت دروغ گفته است پشیزی نمی ارزد. دیگر حتی اگر راست هم بگوید سابقه وقیحانه اش نمی گذارد حرفش را قبول کنم. نمی دانم این وسط که سر ایران را می برند من باید چه کنم و چه چیز را بپذیرم.
در هر صورت این موضوع خیلی بو دار است. در حالت عادی خیلی بعید به نظر می رسد که حکومت ایران اینچنین دل به دریا بزند و نفعش را در یک ترور احمقانه ببیند. آن هم با دخالت مستقیم... اما حال اگر فرض کنیم که چنین موضوعی صحت داشته باشد نشان از خودمختاری بسیار خطرناک هسته های مختلف امنیتی نظام حاکمه است که شتابان پیش به سوی نابودی می تازد. امیدورام به زودی ابعاد این موضوع بیشتر روشن شود تا بتوان کمی بهتر در باره آن فکر کرد.
پی نوشت: یک تحلیل خوب پیرامون این اتهام را می توانید در اینجا پیدا کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر