سیستمهای حکومتی زمانی که به فاز نظامی امنیتی پای می گذارند همانند یک بیمار طائون زده عمل می کنند. در اینگونه مراحل دیگر دوای دردی نمی یابند و تک تک سلولهای تشکلیل دهنده بدنه خودخواهانه ترین کارها را در پوشش حفاظت از بیماری انجام می دهند.
در این هنگام تشکیلات حکومتی مزدبگیر از امنیت خویش نا مطمئن می شوند که منفعت طلبی این گروه باعث پیدایش بیماری های گوناگون پیرامون مساله حفظ نظام خواهد شد. چه بسا این رفتار توجیه امنیتی پیدا می کند و کسی قادر به پیشگیری آن نیست.
نکته جالب قضیه آنجا خواهد بود که نظام وابسته به چنین قشری می شود و آرام آرام کشور به ورطه نابودی پای می گذارد. اختلاس ها افزایش می یابند، کنترل بر واردات و صادرات عملا غیر ممکن می شود و نهایتا اعمالی که تا پیش از این سیستماتیک بودند حال هزینه هنگفتی را طلب می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر